CANAN HEVEDANLI

Dışarıya bağımlı olmak, hiçte kulağa hoş gelmeyen, kişinin hayatını, başkalarına yönettirmek, kendi olamamak, kendi oturacağı kral koltuğuna, dışarıdan başkalarını yönetici olarak atamak, hiç birimizin aslında onaylamadığı bir durumdur.

Fakat; kişi o kral koltuğunu, tahtını boş bırakırsa mutlaka birileri oturacak, hatta belkide bir çok kere kişi kendisi o koltuğa başkalarını zorla oturtacaktır. Ben yokum! hayatımın yöneticisi, hayatımın sahibi, ben değilim!. Gelin benim yerime siz beni yönetin dercesine…..

İşte, bir çok kişi, hayatının koltuğunda kendi olmadığından, başkalarının gözünde, hayatını yaşar. Ve böyle bir durum var ise, karşılaştıkları manzara yada sipariş ettikleri şeyler, onlara sunulduğunda onların kendi siparişlerinin olmadığını, içleri farkında olduğu için, siparişle buluştuklarında, bu onları mutlu etmez, memnun etmez. Çünkü bu onların siparişi değildir. Onlara dayatılan sipariştir.

Özellikle günümüzde sosyal medya aracılığıyla çeşitli film ve algı yanıltmalarıyla kişiler kendi hayatlarını, kendi isteklerinin kararını, veremez duruma geldiler.

Kişi gerçekten neyi istiyor? Neyi başkası yada başkaları istiyor?. Yada gerçekten kişi bu hayatın içerisinde neyle buluşmayı arzu ediyor?

Bunlar gözlemlendiğinde yada sorulduğunda bir çok kişi gerçekten, hiç birşey istemiyor, istek yok, bir karar yok, bir talep yok, hatta kimileri zaten kendi sorumluluğunu almamak için, kendi isteklerini hayata, kainata ifade bile etmiyorlar. Yada ediyormuş gibi yapıp, yarım ifadelerle yarım dua ve niyetlerde bulunuyorlar.

Bu kişilerin bir çoğu aslında, hayatlarının da sorumluluğunu almaktan kaçıyorlar.

Peki ne yapalımda kendi hayatımızı, kendimiz onaylayacak hale getirelim.

Yani dışarının onayına muhtaç değil, kendi onaylamalarımızla bir hayat kuralım ve kendi hayatımızla buluşalım.

Bunun için genellikle çocukluk çağlarından itibaren kişi sevilmediğini düşünür, zanneder, dışarıya kendini sevdirmek için onayı dışardan almak zorunda kalır.

Oysaki, aslında bu kişiler kendilerini sevmedikleri için, kendi hayatlarını onaylamadıkları için, dışarının onayını ister ve çağırırlar.

Yani durumun kökeninde yatan şey, kişinin kendini sevmemesi………

Peki neden kendini sevmez!

Allah’ın ona verdiği canı, hayatı sevmediği, Yani bu dünyayı yeteri kadar kabul edemediği ve yaşadığı bazı travmatik olaylarla, bir takım yanlış öğretilerle, yanlış kalıplarla, farklı algıladığı için sevmez.

Eğer dünyayı kabul edemiyor ise, o zaman bedeninide kabul edemiyor, bedeni kabul edemiyor ise; bedeninin güzelliğini, yeteneklerini, gücünüde kabul edemiyordur.

Işte o zaman kendini onaylamayan bir birey olarakta dışarda, bir kişinin onu onaylamasını ister.

Buradan Kişinin kendi iradesinin, yok olduğunu anlıyoruz.

Kişi itiraz eder, ben kendi irademle seçtim yada yaptım der!!!!

Hayır!!! Seçtirildin…..

Hatta senin yerine başkalarının seçmesini istedin. Çünkü bunun yine arkasında şöyle bir durum vardır ki ; başkalarına seçtirmek, başkalarını suçlama hakkıda doğurur.

– Bak görüyormusun bana bunu seçtirdin neler oldu.( suçlama ) Oysaki seçimi kişi yapar ise sorumluluk onun ve bu sorumluluğun artısıda, eksiside bir şekilde onun şuuruyla iradesiyle attığı adımla gerçekleşir.

Böylelikle kişi kendi hayatının sorumluluğundan kaçtığı içinde başkalarına onay veya karar verdirir.

O zaman , iki noktayı anlayıp farkettiğimizde bu konuyla ilgili aslında ilerlemiş ve bu konuyu dönüştürmüş oluruz.

Bunlardan bir tanesi kendi hayatını sevmek, kendini sevmek, kendini sevdiği için dışarıdan bir sevgi beklememek.

Çünkü; bir insan kendini seviyorsa, hayat aynasında da onu sevenlerle buluşur. Kendini sevmeyeni hayat aynasında ki yansımasıda sevmiyordur yada bir müddet sonra sevmeyecektir.

Kendini sevmeyen, başkalarınıda sevemez.

Kendini sevmeyen başkalarınında onu sevmediğini düşünür. Öncelik, kendimizi sevebilmek, kendini seven hayatınıda, kendinide onaylar.

Kendimizi sevenlerden olalım.

Sevgiyle kalın.

•