Aidiyet; insanoğlu için önemli bir kavramdır. İnsan bir ailede bir sistem içinde doğar. Varlığıyla alakalı, yaşamla, ilk güvenlik bağına o sistemin büyüklerinin ona verdiği yer hakkıyla başlar.
Ailenin, sistemin, parçaya, yani o kişiye sunduğu yere aidiyet diyoruz.
Bazı sistemlerde, parçalara o yeri veremiyorlar, bazende bir takım fıtrat özelliklerinden, genetik aktarımdan veya hamilelik döneminden kaynaklı kişi kendini ait hissedemiyor.
Kişi yaşadığı ülkeyle , yaşadığı şehirle, işiyle, şirketiyle, sevgilisiyle, eşiyle bağ kurmakta zorlanır. Bazı durumlarda kendiyle bile iletişimi, ilişkisi bağı olamaz. Böyle kişiler sürekli ev değiştirir, iş değiştirir, sevgili, eş değiştirir, ilişkilerinde bağ kurma sorunu yaşarlar. Köklenme sorunuda bununla bağlantılıdır.
Bu konuyla ilgili;
Kişinin doğduğu aileye; Sistem parça , parça sistem ilişkisine bakılır.
Bir bütün, kendisini oluşturan parçalardan fazla olmalıdır. O parçalar doğru düzen içinde bir araya geldiklerinde bir bütünü oluşturabilirler. Değil ise, sadece görüntü olarak, bir bütün gibi görünmeye çalışırlar. Mış gibi olurlar. Bir müddet sonra dağılması kaçınılmaz bir sondur. Bazen Anne baba ölünce aile dağıldı diye söylenir, aslında öyle olması gerektiği için dağılır.
Büyük sistem tüm aksaklıkları, olması gerektiği gibi düzeltir. Çünkü sistem hep denge ister ve dengeyle devam eder. Sistem için birey Ve bütünün oluşumu önemlidir. Burda insan iradesinin kurgusu geçici ve yok olabilendir.
İçinde doğulan ailede, sistemde kişiye yer verilmelidir. Bazı sistemlerde bu denge bozulur. Çogunlukla Anadoluda kız çocuklarına pek yer verilmez, erkek çocuklarına fazlasiyle yer verilir. Kız çocukları doğunca sıradan belkide hiç mutlu olunmaz, erkek çocuğu dünyaya geldiğin de davul zurnayla karşılanır. Şimdi hangisi ait hissedecek…..
ikiside hissedemeyecek. Doğdukları ailenin Sistemin söz dinleyen çocukları bir nevi köleleri olucaklar. Burda suçlamadan ziyade, aktarım olduğu farkedilmeli birey olma Ve aidiyet duygusunu dengeleme çabasına girilmelidir.
Burda fazla ” yer “verilen erkekler korkak, itaatkar, seçim yapamayan, tek başına karar veremeyen, güçleri ellerinden alınan, ters bir psikolojik durum ortaya çıkar. Aidiyet duygusu o kadar fazladır ki ona sunulan imkanı, yanlış olduğunu ve kendi seçimi olmadığını bildigi halde kaybetmekten korkar, istemedende olsa devam ettirir ve bu durumda kendini kaybeder. Mutsuz yaşam içinde tekrar kendini bulma çabası gösterir. Ve buda epey zaman alır.
Yanlış evlilikler, yanlış ilişkiler, yanlış kariyerler, mutsuz bireyler mutsuz toplumlar bu şekilde oluşur. Fanatizm bozukluğu bundan kaynaklı olup aşırı bir şekilde, bir gruba, bir partiye, bir klübe sahip çıkılır, o sistemde yer edinmek istenir. Buda birey olma çabasıdır.
Göçmenlere yer veremeyen kişilerinde, aidiyet duygusu olmadığındandır. Gerçek birlik, herkese kendi yerini vermektir. Ait olma, birey olma bunu gerektirir.
Sistemin kölesi olmaktan dolayı yapılan evlilikler, doğan çocuklar bu yanlışın devamını sağlar. Dahada mutsuz insanlar mutsuz bireyler pişmanlıklar yada yaşanmamış hayatlar kalır.
Yaşam kişiye birey olması için imkanlar sunar ancak bu defa alışmışlıklar, korkular, gereksiz kodlar, yanlış öğretiler kişiyi tutar ve sonrasında mutsuz, bozuk psikolojik durumlar, çarpık ilişkiler, sorunlu çocuklar ortaya çıkar.
Sevgi ” yer ” vermektir. Sevdiğine alan sunmaktır. Bazen yüreğinde, zamanından, ömründen, sevdiğin kişiye yer vermektir. Kendisine yer verilen kişi kendini sevilmiş, kabul edilmiş, görülmüş, ait hisseder. Yer vermediğin kişiyle bağ kuramazsın. Buda kişinin aidiyet sorunu olduğunu gösterir.
Ait olduğunu hissetmediğin ve kabul edemediğin bir dünyanda yaptığın yolculuk, manzarayı göremeden sırtında yük taşırken yaptığın bir yolculuktur.
Sevgiyle kalın.
CANAN HEVEDANLI 